Projekt nowelizacji rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

Projekt nowelizacji rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 z 15 czerwca 2002 r., poz. 690) wg danych ze 01.2007 pochodzących ze stron Ministerstwa Budownictwa.

Nowelizacja rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz. U. nr 75, poz. 690 z pózn. zm.) jest niezbędna m.in. z powodu szybkiej ewolucji w ostatnich latach zbioru Polskich Norm przyjmującego normy europejskie, opracowywane głównie przez Europejski Komitet Normalizacji (CEN) i Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO). Wywołało to konieczność wprowadzenia odpowiednich zmian do rozporządzenia zarówno
do samego tekstu przepisów, ujętych w paragrafy, ustępy itd., w których występują
powołania na normy, jak i załącznika nr 1 do rozporządzenia, zawierającego w formie wykazu
pełną identyfikację norm powołanych i przepisów, w których nastąpiło to powołanie.
Kolejnym źródłem zmian zawartych w projekcie nowelizacji rozporządzenia są wnioski,
postulaty i propozycje zgłaszane do resortu budownictwa przez osoby fizyczne, organy
administracji, organizacje i stowarzyszenia, zawierające mniej lub bardziej skonkretyzowane
propozycje dotyczące poszczególnych przepisów rozporządzenia.
Zmian dostosowawczych wynikających z członkostwa Polski w Unii Europejskiej
wymaga Dział VI rozporządzenia pt. Bezpieczeństwo pożarowe. Powinny one
umożliwić stosowanie w Polsce wyrobów budowlanych wprowadzanych legalnie do obrotu
na jednolitym rynku europejskim i znakowanych CE. Dlatego na nowo opracowano załącznik nr 3 do nowelizowanego obecnie rozporządzenia, w którym nastąpiło jednoznaczne przyporządkowanie klas materiałów i wyrobów w zakresie reakcji na ogień (tzw. euroklas) wg PN-EN
13501-1, dotyczącym stopnia palności.
Kolejna istotna zmiana rozporządzenia dotyczy problematyki zawartej w § 12. Zgodnie
z zagwarantowanym konstytucyjnie prawem własności, ma ona na celu lepsze poszanowanie
praw właścicieli sąsiadujących ze sobak nieruchomości, szczególnie przy wznoszeniu
budynków blisko lub na granicy z sąsiednią działką budowlaną. Zmiana umożliwia także
racjonalizację związanych z tym procedur administracyjnych.
Nowa propozycja uregulowania tego problemu zawarta jest w przepisie ust. 3, który
pod określonymi tam warunkami – podlegającymi weryfikacji przy wydawaniu pozwolenia
na budowę przez terenowy organ administracji architektoniczno-budowlanej – umożliwia
sytuowanie budynku w mniejszych odległościach od granicy działki budowlanej, niż ustala
to norma. Omawiany § 12 ujmuje także w ulepszony i bardziej kompletny sposób sprawę odległości
od granicy działki budowlanej, takich elementów budynku, jak okap, gzyms, balkon,
rampa, taras, schody itp. a w szczególności sposób mierzenia ustalonych w omawianym
paragrafie odległości.
W rezultacie proponowanych zmian w tekście rozporządzenia uchyla się około 6% przepisów. Uchyleniu ulęgają zwłaszcza przepisy:
– nie mające bezpośredniego i jednoznacznego powiązania z wymaganiami określonymi
w art. 5 ustawy - Prawo budowlane, w szczególności wymaganiami podstawowymi,
– dotyczące przypadków występujących bardzo rzadko w obecnej praktyce budowlanej.
W najbardziej interesującym branżę VAC rozdziale 6 Rozporządzenia Wentylacja i klimatyzacja (paragrafy 147 - 155) zmianom uległo aż 6 paragrafów. W całym tekście projektu nowelizowanego rozporządzenia w zakresie przepisów związanych z wentylacją i klimatyzacją zmianom ulegają paragrafy:
Przed zmianą:
§ 81. 2. Kabina natryskowa zamknięta, wydzielona ściankami na całą wysokość pomieszczenia, powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż 1,5 m2 i szerokość co najmniej 0,9 m oraz być wyposażona w wentylację mechaniczną wywiewną.
3. Kabina natryskowa zamknięta, przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych, które muszą korzystać z wózków inwalidzkich w trakcie kąpieli, powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż 2,5 m2 i szerokość co najmniej 1,5 m oraz być wyposażona w wentylację mechaniczną wywiewną.
Po zmianie:
w § 81:
ust. 2-3 otrzymują brzmienie:
„2. Kabina natryskowa, niezamykana i zamykana, przystosowana do potrzeb osób
niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich, powinna mieć
powierzchnię nie mniejszą niż 2,5 m2 i szerokość co najmniej 1,5 m oraz być
wyposażona w urządzenia wspomagające, umożliwiające korzystanie z niej
zgodnie z przeznaczeniem.
3. Kabina natryskowa zamykana, jeżeli jest wydzielona ścianami na całą swoją
wysokość powinna być wyposażona w wentylację mechaniczną wywiewną.”
Uzasadnienie – § 81 ust. 2 – 3:
Wprowadzono warunek stosowania wentylacji mechanicznej wywiewnej w kabinach zamykanych, wydzielonych ścianami na całą wysokość.
Przed zmianą:
§ 93. 3. W mieszkaniu wielopokojowym kuchnia może stanowić część pokoju przeznaczonego na pobyt dzienny, pod warunkiem zastosowania w tym pomieszczeniu wentylacji grawitacyjnej lub mechanicznej z podłączeniem do niej okapu wywiewnego nad trzonem kuchennym, a także z zapewnieniem odprowadzenia powietrza z pomieszczenia dodatkowym otworem wywiewnym, usytuowanym nie więcej niż 0,15 m poniżej płaszczyzny sufitu.
Po zmianie:
w § 93 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W mieszkaniu wielopokojowym kuchnia może stanowić część pokoju przeznaczonego
na pobyt dzienny, pod warunkiem zastosowania nad trzonem kuchennym
okapu wywiewnego wentylacji grawitacyjnej lub mechanicznej, a także otworu
wywiewnego, tego samego rodzaju wentylacji co w okapie, usytuowanego nie
więcej niż 0,15 m poniżej płaszczyzny sufitu.”
Uzasadnienie – § 93 ust. 3:
Wprowadzono zmiany redakcyjne, a także sprecyzowano, że dodatkowy otwór wywiewny
powinien być tego samego rodzaju, co w okapie.
Przed zmianą:
§ 148. 1. Wentylację mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną należy stosować w budynkach wysokich i wysokościowych oraz w innych budynkach, w których zapewnienie odpowiedniej jakości środowiska wewnętrznego nie jest możliwe za pomocą wentylacji grawitacyjnej. W pozostałych budynkach może być stosowana wentylacja grawitacyjna.
Po zmianie:
w § 148 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W budynkach wysokich i wysokościowych, a także w tych budynkach niskich
i średniowysokich, w których zapewnienie odpowiedniej wymiany powietrza nie
jest możliwe za pomocą wentylacji grawitacyjnej należy stosować wentylację
mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną.”
Uzasadnienie – § 148 ust. 1:
Usunięto zbyt szerokie i nieprecyzyjne w kontekście tego przepisu pojęcie „jakości
środowiska” wewnętrznego, odnosząc wymaganie do zapewnienia odpowiedniej „wymiany
powietrza” to jest do podstawowego parametru jakości tego środowiska.
Przed zmianą:
§ 150. 1. W przypadku zastosowania w budynku przepływu powietrza wentylacyjnego między pomieszczeniami lub strefami wentylacyjnymi, w pomieszczeniu należy zapewnić kierunek przepływu od pomieszczenia o mniejszym do pomieszczenia o większym stopniu zanieczyszczenia powietrza.
3. W instalacjach wentylacji i klimatyzacji nie należy łączyć ze sobą przewodów z pomieszczeń o różnych wymaganiach użytkowych i sanitarno-zdrowotnych. Nie dotyczy to budynków jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej.
6. W pomieszczeniach w budynkach użyteczności publicznej i produkcyjnych, których przeznaczenie wiąże się z ich okresowym użytkowaniem, instalacja wentylacji mechanicznej powinna zapewniać możliwość ograniczenia intensywności działania lub jej wyłączenia poza okresem użytkowania pomieszczeń, z zachowaniem warunku normalnej pracy przez co najmniej jedną godzinę przed i po ich użytkowaniu.
8. Instalowane w pomieszczeniu urządzenia, w szczególności zużywające powietrze, nie mogą wywoływać zakłóceń ograniczających skuteczność funkcjonowania wentylacji.
Po zmianie:
w § 150:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W przypadku zastosowania w budynku przepływu powietrza wentylacyjnego
miedzy pomieszczeniami lub strefami wentylacyjnymi, w pomieszczeniu należy
zapewnić kierunek przepływu od pomieszczenia lub strefy o mniejszym do pomieszczenia
lub strefy o większym stopniu zanieczyszczenia powietrza.”;
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W instalacjach wentylacji i klimatyzacji nie należy łączyć ze sobą przewodów
z pomieszczeń o różnych wymaganiach użytkowych i sanitarno-zdrowotnych. Nie
dotyczy to budynków mieszkalnych jednorodzinnych i budynków rekreacji indywidualnej
oraz instalacji wentylacji mechanicznej wywiewnej w budynkach mieszkalnych
wielorodzinnych.”;
c) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. W pomieszczeniach w budynkach użyteczności publicznej i produkcyjnych, których
przeznaczenie wiąże się z ich okresowym użytkowaniem, instalacja wentylacji
mechanicznej lub klimatyzacji powinna zapewniać możliwość ograniczenia intensywności
działania lub jej wyłączenia poza okresem użytkowania pomieszczeń,
z zachowaniem warunku normalnej pracy przez co najmniej jedną godzinę
przed i po ich użytkowaniu.”;
d) ust. 8 otrzymuje brzmienie:
„8. Instalowane w pomieszczeniu urządzenia, w szczególności zużywające powietrze,
nie mogą wywoływać zakłóceń ograniczających skuteczność funkcjonowania
wentylacji w danej strefie wentylacyjnej.”
Uzasadnienie – § 150 ust. 1, 3, 6 i 8:
Warunek przepływu powietrza, o którym mowa w ust. 1, dotyczy nie tylko pomieszczeń,
lecz także strefy wentylacyjnej, w związku z czym należało wprowadzić konsekwentnie
słowa „lub strefy” w całym tekście ustępu.
Stwierdzono, że wymaganiem przepisu ust. 3 nie musi być objęty przypadek wentylacji
mechanicznej wywiewnej w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, gdyż nie powoduje
to zagrożeń sanitarno-zdrowotnych. Odpowiednie uzupełnienie wprowadzono do
tekstu przepisu.
Wymaganiem przepisu ust. 6 objęto także przypadek klimatyzacji, która zużywa energię
podobnie, jak wentylacja.
W ust. 8 należało doprecyzować, że wymaganie ograniczenia zakłóceń wentylacji powinno
odnosić się tylko do danej strefy wentylacyjnej.
Przed zmianą:
§ 152. 3. Czerpnie powietrza sytuowane na poziomie terenu lub na ścianie dwóch najniższych kondygnacji nadziemnych budynku powinny znajdować się w odległości co najmniej 8 m w rzucie poziomym od ulic i zgrupowania miejsc postojowych dla więcej niż 20 samochodów, miejsc gromadzenia odpadów stałych, wywiewek kanalizacyjnych oraz innych źródeł zanieczyszczenia powietrza. Odległość dolnej krawędzi otworu wlotowego czerpni od poziomu terenu powinna wynosić co najmniej 2 m.
4. Czerpnie powietrza sytuowane na dachu budynku powinny być tak lokalizowane, aby dolna krawędź otworu wlotowego znajdowała się co najmniej 0,4 m powyżej powierzchni, na której są zamontowane, oraz aby została zachowana odległość co najmniej 6 m od wywiewek kanalizacyjnych.
Po zmianie:
w § 152 ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:
„3. Otwory wlotowe czerpni powietrza powinny być umieszczone na wysokości 2 m
nad poziomem terenu, a jeżeli są one umieszczone nie wyżej niż 7 m nad poziomem
terenu, powinny znajdować się w odległości co najmniej 8 m w rzucie
poziomym od skraju jezdni lub wydzielonych miejsc postojowych dla więcej niż
20 samochodów, miejsc gromadzenia odpadów stałych, wywiewek kanalizacyjnych
oraz innych źródeł zanieczyszczenia powietrza.”;
4. Czerpnie powietrza sytuowane na dachu budynku powinny być tak lokalizowane,
aby dolna krawędź otworu wlotowego znajdowała się powyżej warstwy śniegu
przewidywanej w danym miejscu dachu, jednak nie mniej niż 0,4 m ponad płaszczyzna
na której te czerpnie są zamontowane, oraz aby została zachowana odległość
co najmniej 6 m od wywiewek kanalizacyjnych.”
Uzasadnienie – § 152 ust. 3 i 4:
Zmiany wprowadzone do ust. 3 polegają na odniesieniu wymagań do otworów wlotowych
czerpni (a nie całości czerpni), gdyż jedynie od usytuowania tych otworów
względem powierzchni terenu i różnych źródeł zanieczyszczania powietrza zależy jakość
pobieranego powietrza.
Położenie otworów czerpni, powyżej poziomu od którego nie stawia się wymagań odległościowych
wyrażono w metrach, a nie w liczbie kondygnacji. Bardziej precyzyjnie
podano zasady ustalania odległości otworu wlotowego czerpni od ulic. Obecnie należy
ją mierzyć do skraju jezdni.
Uwzględniono także (w ust. 4) możliwość zalegania śniegu na dachu.

Przed zmianą:
§ 153. 5. Przewody instalowane w miejscach, w których mogą być narażone na uszkodzenia mechaniczne, powinny być odpowiednio zabezpieczone.
Po zmianie:
§ 153 uchyla się ust. 5
Uzasadnienie – § 153 ust. 5:
Patrz „Uzasadnienie ogólne” pkt (5).
Przed zmianą:
§ 154. 3. Urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji, takie jak centrale, klimakonwektory wentylatorowe, klimatyzatory, aparaty ogrzewcze i chłodząco-wentylacyjne, powinny być tak instalowane, aby była zapewniona możliwość ich okresowej kontroli, konserwacji, naprawy lub wymiany.
4. Centrale wentylacyjne i klimatyzacyjne usytuowane na zewnątrz budynku powinny mieć odpowiednią obudowę lub inne zabezpieczenie przed wpływem czynników atmosferycznych.
5. W przypadku pomieszczeń o specjalnych wymaganiach higienicznych należy stosować centrale wentylacyjne i klimatyzacyjne umożliwiające utrzymanie podwyższonej czystości wewnątrz obudowy, wyposażone w oświetlenie wewnętrzne i wzierniki do kontroli stanu centrali z zewnątrz.
7. Nawilżacze w instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być zabezpieczone przed przeciekaniem wody na zewnątrz oraz przed przenoszeniem kropel wody przez powietrze wentylacyjne do dalszych części instalacji.
8. Połączenia wentylatorów z przewodami wentylacyjnymi powinny być wykonane za pomocą elastycznych elementów łączących, z zachowaniem wymagań określonych w § 267 ust. 7.
9. Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być wyposażone w przepustnice zlokalizowane w miejscach umożliwiających regulację instalacji, a także odcięcie dopływu powietrza zewnętrznego i wypływu powietrza wewnętrznego.
Po zmianie:
w § 154:
a) uchyla się ust. 3–5;
b) uchyla się ust. 7 i 8;
c) ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być wyposażone w
przepustnice zlokalizowane w miejscach umożliwiających regulację instalacji,
a także odcięcie dopływu powietrza zewnętrznego i wypływu powietrza wewnętrznego.
Wymaganie to nie dotyczy instalacji mechanicznej wywiewnej,
przewidzianej do okresowej pracy, jako wentylacja grawitacyjna.”
Uzasadnienie – § 154 ust. 3, 4, 5, 7, 8 i 9:
Uchylenie ust. 3, 4, 5, 7 i 8 - patrz „Uzasadnienie ogólne” pkt (5).
Ponieważ przepis zawarty w ust. 9 wzbudzał pewne wątpliwości odnośnie do zakresu
jego stosowania, należało go uzupełnić zdaniem mówiącym, że nie dotyczy on instalacji
mechanicznej wywiewnej, przewidzianej do okresowej pracy, jako wentylacja grawitacyjna.
Przed zmianą:
§ 155. 3. W przypadku zastosowania w pomieszczeniach okien, drzwi balkonowych i innych zamknięć otworów zewnętrznych o dużej szczelności, uniemożliwiającej infiltrację powietrza zewnętrznego w ilości niezbędnej do potrzeb wentylacyjnych, należy przewidzieć nawiewną wentylację mechaniczną lub odpowiednie urządzenia nawiewne, zgodnie z pkt 2.3.2 załącznika do rozporządzenia.
Po zmianie:
w § 155 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W przypadku zastosowania w pomieszczeniach innego rodzaju wentylacji niż
nawiewna wentylacja mechaniczna lub hybrydowa, dopływ powietrza zewnętrznego,
w ilości niezbędnej dla potrzeb wentylacyjnych, należy zapewnić przez
urządzenia nawiewne umieszczane w oknach, drzwiach balkonowych lub w innych
częściach przegród zewnętrznych.”
Uzasadnienie – § 155 ust. 3:
Zmiana wprowadzona w ust. 3 ma na celu wyeliminowanie możliwości stosowania
okien i drzwi balkonowych z opcją mikroszczelin, która nie zapewnia jednak właściwej
wentylacji pomieszczeń, z uwagi na powszechny brak korzystania przez użytkowników
z tej opcji. Prowadzi to do zawilgocenia przegród zewnętrznych i pojawiania się grzybów,
wpływających bardzo niekorzystnie na zdrowie oraz obniżających wydatnie inne
cechy użytkowe lokali.
Przed zmianą:
§ 268. 1. Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w budynkach, z wyjątkiem budynków jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej, powinny spełniać następujące wymagania:
1) przewody wentylacyjne powinny być wykonane i prowadzone w taki sposób, aby w przypadku pożaru nie oddziaływały siłą większą niż 1 kN na elementy budowlane, a także aby przechodziły przez przegrody w sposób umożliwiający kompensacje wydłużeń przewodu,
2) zamocowania przewodów do elementów budowlanych powinny być wykonane z materiałów niepalnych, zapewniających przejęcie siły powstającej w przypadku pożaru w czasie nie krótszym niż wymagany dla klasy odporności ogniowej przewodu lub klapy odcinającej,
3) w przewodach wentylacyjnych nie należy prowadzić innych instalacji,
4) filtry i tłumiki powinny być zabezpieczone przed przeniesieniem się do ich wnętrza palących się cząstek,
5) maszynownie wentylacyjne i klimatyzacyjne w budynkach mieszkalnych średniowysokich (SW) i wyższych oraz w innych budynkach o wysokości powyżej dwóch kondygnacji nadziemnych powinny być wydzielone ścianami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 60 i zamykane drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30; nie dotyczy to obudowy urządzeń instalowanych ponad dachem budynku.
2. Dopuszcza się instalowanie w przewodzie wentylacyjnym nagrzewnic elektrycznych, na paliwo ciekłe lub gazowe, których temperatura powierzchni grzewczych nie przekracza 160°C, pod warunkiem zastosowania ogranicznika temperatury, automatycznie wyłączającego ogrzewanie po osiągnięciu 110°C oraz zabezpieczenia uniemożliwiającego pracę nagrzewnicy bez przepływu powietrza.
3. Dopuszcza się zainstalowanie w przewodzie wentylacyjnym wentylatorów i urządzeń do uzdatniania powietrza pod warunkiem wykonania ich obudowy o klasie odporności ogniowej E I 60.
4. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne w miejscu przejścia przez elementy oddzielenia przeciwpożarowego powinny być wyposażone w przeciwpożarowe klapy odcinające o klasie odporności ogniowej (E I), równej klasie odporności ogniowej elementu oddzielenia przeciwpożarowego, z zastrzeżeniem ust. 5.
5. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne prowadzone przez strefę pożarową, której nie obsługują, powinny być obudowane elementami o klasie odporności ogniowej (E I), wymaganej dla elementów oddzielenia przeciwpożarowego tych stref pożarowych, bądź też być wyposażone w przeciwpożarowe klapy odcinające.
6. W strefach pożarowych, w których jest wymagana instalacja sygnalizacyjno-alarmowa, przeciwpożarowe klapy odcinające powinny być uruchamiane przez tę instalację, niezależnie od zastosowanego wyzwalacza termicznego.
Po zmianie:
w § 268:
a) ust. 1 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) wentylatory i urządzenia wentylacyjne lub klimatyzacyjne w budynkach mieszkalnych
o wysokości powyżej czterech kondygnacji nadziemnych oraz w innych
budynkach wyższych niż dwie kondygnacje nadziemne, jeżeli przyłączone do nich
przewody obsługują więcej niż jedna kondygnacje lub więcej niż jedną strefę pożarową,
powinny być instalowane w pomieszczeniu maszynowni wydzielonej ścianami
i stropem o klasie odporności ogniowej co najmniej EI 60 lub obudowie o takiej
klasie, wyposażonej w przeciwpożarowe klapy odcinające co najmniej EI 60 na
otworach wlotowych i wylotowych w przegrodach wydzielających maszynownię lub
obudowę”;
b) w ust. 1 dodaje się pkt 6 w brzmieniu:
„6) maszynownie wentylacyjne i klimatyzacyjne powinny być wydzielone ścianami
o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 60 i zamykane drzwiami o klasie
odporności ogniowej co najmniej E I 30; nie dotyczy to obudowy urządzeń instalowanych
ponad dachem budynku.”;
c) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Dopuszcza się instalowanie w przewodzie wentylacyjnym nagrzewnic elektrycznych,
na paliwo ciekłe lub gazowe, których temperatura powierzchni grzewczych
przekracza 160°C, pod warunkiem zastosowania ogranicznika temperatury, automatycznie
wyłączającego ogrzewanie po osiągnięciu temperatury powietrza
110°C oraz zabezpieczenia uniemożliwiającego pracę nagrzewnicy bez przepływu
powietrza.”;
d) uchyla się ust. 3;
e) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne w miejscu przejścia przez elementy oddzielenia
przeciwpożarowego powinny być wyposażone w przeciwpożarowe klapy
odcinające o klasie odporności ogniowej (E IS), równej klasie odporności
ogniowej elementu oddzielenia przeciwpożarowego, z zastrzeżeniem ust. 5.”
Uzasadnienie – § 268 ust. 1 pkt 5 i 6, ust. 2, 3 i 4:
Konieczne jest nowe ujecie regulacji problematyki objętej punktem 5 w ust. 1. Nowy
jego tekst odnosi się do wentylatorów oraz urządzeń wentylacyjnych lub klimatyzacyjnych,
natomiast wymagania dla maszynowni wentylacyjnych i klimatyzacyjnych sformułowano
w nowym ust. 6. Wprowadzone zmiany dotyczące wentylatorów oraz urządzeń
wentylacyjnych i klimatyzacyjnych obejmują istotne uściślenia techniczne i terminologiczne
oraz liczne doprecyzowania sformułowań, a także uzupełniające wymagania
techniczne (np. dot. przewodów zasilających).
W ust. 2 wymaganie granicznej temperatury, równej 110°C, odniesiono jednoznacznie
do powietrza.
Uchylenie ust. 3 jest możliwe, gdyż inne wymagania rozporządzenia wystarczająco
chronią przed zagrożeniami bezpieczeństwa pożarowego przewodów wentylacyjnych.
W ust. 4 zmieniono klasę odporności klap oddymiających z E I na E IS., co jest zgodnie
z uregulowaniami europejskimi.
Przed zmianą:
§ 270. Instalacja wentylacji oddymiającej powinna spełniać następujące wymagania:
1) zapewnić usuwanie dymu z intensywnością co najmniej 10 wymian na godzinę, chyba że obliczeniowo określono inną liczbę wymian zapobiegających zadymieniu zabezpieczonych pomieszczeń i dróg ewakuacyjnych,
2) mieć stały dopływ powietrza zewnętrznego uzupełniającego braki tego powietrza w wyniku jego wypływu wraz z dymem,
3) przewody wentylacji oddymiającej powinny mieć co najmniej klasę odporności ogniowej (EI) stropu, o której mowa w § 216, z zastrzeżeniem § 277 ust. 5,
4) przeciwpożarowe klapy odcinające w przewodach wentylacji oddymiającej powinny spełniać wymaganie, o którym mowa w pkt 3, a w przypadku połączenia tych przewodów z instalacją wentylacji i klimatyzacji - również dymoszczelności,
5) górna krawędź kratek nawiewnych powinna znajdować się na wysokości nie większej niż 0,8 m nad poziomem podłogi, a dolna krawędź kratek wywiewnych powinna znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 1,8 m nad poziomem podłogi,
6) kratki wywiewne powinny być rozmieszczone w sposób zapewniający równomierne usuwanie dymu z pomieszczenia, przy czym odległość między nimi nie powinna być większa niż 10 m,
7) wentylatory instalacji oddymiającej powinny być odporne na działanie temperatury 400°C przez co najmniej 120 minut lub wynikającej z przewidywanej temperatury i czasu usuwania gazów pożarowych.
Po zmianie:
w § 270:
a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) usuwać dym z intensywnością zapewniająca, że w czasie potrzebnym do
ewakuacji ludzi na chronionych przejściach i drogach ewakuacyjnych nie wystąpi
zadymienie lub temperatura, uniemożliwiające bezpieczną ewakuację,
przy czym warunki te uznaje się za spełnione, jeżeli instalacja jest wykonana
zgodnie z Polską Normą dotyczącą systemów ciśnieniowych kontroli rozprzestrzeniania
dymu i ciepła,”;
b) pkt 6 uchyla się;
c) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) wentylatory oddymiające powinny być odporne na działanie gazów pożarowych
o temperaturze 400°C przez co najmniej 120 minut, przy czym dopuszcza
się stosowanie wentylatorów o innych parametrach, jeżeli z przeprowadzonej
analizy wynika, że zapewnia to bezpieczeństwo konstrukcji budynku
i ekip ratowniczych.”
Uzasadnienie – § 270 pkt 1, 6 i 7:
Zgodnie z zasadą kierunkową przyjętą przy formułowaniu przepisów rozporządzenia,
w pkt 1 wprowadza się wymaganie wyrażone przez końcowe właściwości użytkowe,
którymi w tym przypadku są: nie występowanie zadymienia oraz temperatury uniemożliwiającej bezpieczną ewakuację ludzi.
Usunięto także pkt 6 oraz zmieniono pkt 7 w taki sposób, że możliwe jest stosowanie
innych, niż ustalone w przepisie, parametrów wentylatorów pod warunkiem osiągnięcia
wystarczającego poziomu bezpieczeństwa pożarowego konstrukcji budynku i ekip ratowniczych.
Przed zmianą:
§ 277. 1. Powierzchnia strefy pożarowej w garażu zamkniętym nie powinna przekraczać:
1) w garażu nadziemnym - 5.000 m2,
2) w garażu podziemnym - 2.500 m2.
2. Powierzchnie, o których mowa w ust. 1, mogą być powiększone o 100%, jeżeli jest spełniony jeden z poniższych warunków:
1) zastosowano stałe urządzenia gaśnicze tryskaczowe,
2) wykonano, oddzielające od siebie nie więcej niż po 2 stanowiska postojowe, ściany o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, od posadzki do poziomu zapewniającego pozostawienie prześwitu pod stropem o wysokości 0,1 do 0,2 m na całej ich długości.
3. Wielopoziomowy garaż podziemny, mający wspólny wjazd dla dwóch lub więcej poziomów, powinien spełniać jeden z warunków określonych w ust. 2.
4. W garażu zamkniętym, w strefie pożarowej przekraczającej 1.500 m2, należy stosować samoczynne urządzenia oddymiające.
5. W przypadku zastosowania stałego urządzenia gaśniczego tryskaczowego, klasa odporności ogniowej przewodów wentylacji oddymiającej powinna odpowiadać wymaganiom § 270 pkt 3 - jedynie z uwagi na kryterium szczelności ogniowej (E).
6. Powierzchnia strefy pożarowej w garażu otwartym nie powinna przekraczać 30.000 m2.
Po zmianie:
w § 277 ust. 1-5 otrzymują brzmienie:
„1. Powierzchnia strefy pożarowej w nadziemnym i podziemnym garażu zamkniętym
nie powinna przekraczać 5 000 m2.
2. Powierzchnia, o której mowa w ust. 1, może być powiększona o 100%, jeżeli jest
spełniony jeden z poniższych warunków:
1) zastosowano ochronę strefy pożarowej stałymi samoczynnymi urządzeniami
gaśniczymi wodnymi,
2) wykonano, oddzielające od siebie nie więcej niż po 2 stanowiska postojowe,
ściany o klasie odporności ogniowej w części pełnej, co najmniej E I 30, od posadzki
do poziomu zapewniającego pozostawienie prześwitu pod stropem o
wysokości 0,1 do 0,5 m na całej ich długości.
3. W garażu zamkniętym strefa pożarowa obejmująca więcej niż jedną kondygnację
podziemna powinna spełniać jeden z warunków określonych w ust. 2 pkt 1 lub 2.
4. W garażu zamkniętym o powierzchni całkowitej przekraczającej 1 500 m2 należy
stosować samoczynne urządzenia oddymiające.
5. W przypadku zastosowania rozwiązania, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, klasa odporności
ogniowej przewodów wentylacji oddymiającej powinna odpowiadać
wymaganiom § 270 pkt 3 – jedynie z uwagi na kryterium szczelności ogniowej
(E).”
Uzasadnienie – § 277 ust. 1 – 5:
Analizy wskazują, że w ust. 1 pkt. 2, bez szkody dla bezpieczeństwa pożarowego,
możliwe jest złagodzenie warunku dopuszczalnej powierzchni strefy pożarowej w podziemnym
garażu zamkniętym z 2 500 m2 na 5 000 m2, pozostawiając bez zmian dotychczasowe
wymaganie odnoszące się do garaży nadziemnych.
Zmiana w ust. 2 pkt 1 ma charakter terminologiczno-porządkowy (nowe nazewnictwo),
natomiast w pkt 2 powiększono dopuszczalną wysokość prześwitu nad ścianą pod
stropem z 0,2 na 0,5 m co jest możliwe bez zmniejszenia realnego poziomu bezpieczeństwa
pożarowego.
W ust. 3 wprowadzono złagodzenie wymagania przepisu, odnosząc go tylko do garażu
o strefie pożarowej obejmującej więcej niż jedną kondygnację, a nie - tak jak jest to
obecnie - do garażu ze wspólnymi wjazdami dla dwóch lub więcej poziomów.
W ust. 4 wprowadzono jednoznaczny zapis ograniczający – ze względów bezpieczeństwa
powierzchnię całkowitą garażu (niezależnie od podziału garażu na strefy pożarowe).
W ust. 5 warunek stosowania jedynie kryterium szczelności ogniowej (E) dla przewodów
wentylacji oddymiającej uzależniono od zastosowania rozwiązania, o którym mowa
w ust. 2 pkt 1, a nie od zastosowania stałego urządzenia tryskaczowego. Stanowi
to pożądane złagodzenie dotychczasowego przepisu.

Źródło: www.mb.gov.pl